In maart was je gevat door het Coronavirus. Wat baalde je. Je maakte je geen zorgen over het feit dat je snotterig was en je lijf onder vuur lag. Waar je je wel druk om maakte was dat je een ruime week niet mee kon doen met de tennistrainingen. Even speelde het door je hoofd: dadelijk heb ik een achterstand. Gelukkig sprak je dit uit en konden we het er over hebben. Je wist te relativeren en je over te geven. Zo lukte het je om je lijf de ruimte te gegeven om te herstellen.
Zodra je weer uit quarantaine mocht stond je weer op de baan. Je merkte dat je conditie niet snel op gang kwam en ging de, door jezelf opgelegde, uitdaging aan om hiermee aan de slag te gaan. Krachttrainingen, hardlopen, tennistrainingen: alles trok je uit de kast om snel weer volop mee te kunnen doen.
En daar was het: de blessure! Dit kwam hard aan. Je had nog nooit een blessure gehad! De rem moest er op. Dat was slikken. Incasseren. Je ging direct in actie om informatie, oefeningen en ondersteuning te krijgen. Trouw volgde je wat er gezegd werd.Je merkte dat het hielp, dat het beter werd. Je volgde de trainingen en je besteedde veel aandacht om je been te laten herstellen.Je was er heel druk mee. Voelen, drukken, ervaren, masseren, koelen, oefenen. Alles om te zorgen dat het helemaal zou verdwijnen. Toch was je telkens weer enigszins teleurgesteld wanneer je nog wat voelde, hoe weinig het ook was. Je ging op 80% trainen.
En daar was hij. Je trainer!Hij haalde je uit de training. Besprak wat hij zag. Je was niet in balans, haalde niet alles uit de training en zag dat jij en je ontwikkeling er onder leed. Vreselijk verdrietig was je en de frustratie was groot. Afgesproken werd dat je de fysio zou vragen wat je hier mee moest. Gelukkig was je al onder behandeling, dus de lijntjes waren snel gelegd. Advies: één week klachtenvrij zijn, vervolgens volle bak trainen, luisteren naar je lichaam en trainingen overslaan als het lijf er om vraagt.
Vanaf de eerste minuut dat je klachtenvrij bent en volle bak traint heb je niets meer gevoeld! Het gezien worden door de trainer, de volledige toestemming van de fysio om weer voluit te gaan hebben, laten we zeggen, voor 10% bijgedragen aan je herstel. De andere 90% is echt je eigen verdienste. Jij bent degene geweest die volledig durfde te vertrouwen op jezelf en op de expertise van anderen. Jij weet diep van binnen wat kan en wat niet. Je luistert naar jezelf. Jouw bijdrage aan je herstel hebben wij met elkaar besproken en ik zie dat dit kwartje ook is gevallen.
Je gaat er weer vol tegenaan en tot op de dag vandaag: 0,0 klachten gevoeld! Zelfs geen ietsiepietsie beetje. En zoals je zelf nu aangeeft: de blessure aan mijn been is van een fysieke blessure heel stiekem overgegaan in een mentale blessure zonder dat ik het door had.
Ik hoor mezelf zeggen: je gaat het pas zien als je het door hebt en daar help ik je graag bij!
Uitdagende groet, Rinske
