“Voorbarig zijn, nuanceringen negerend, niet verder kijken dan je neus lang is, kortzichtig zijn” De letterlijke vertaling van te kort door de bocht.
De vertaling in mijn lijf, nadat ik te kort door de bocht ging vorige week:Onrust, misselijk, pijn in mijn buik. De vertaling in mijn hoofd: Schaamte, spijt, schuldig voelen, mezelf een enorme oen vinden, balen van mezelf. 1001 gedachtes die mezelf onderuit haalden. Het was die stem, die kritische stem die ik de hele tijd hoorde. Ongezouten. Vreselijk. Niet helpend.
Ik heb er enorm last van gehad dat ik te kort door de bocht ging. Dat ik iemands vertrouwen hebt geschaad. Dat ik niet beter na heb gedacht over wat ik deed. Mijn enthousiasme ging met me aan de haal. Ik volgde een impuls zonder na te denken hoe het voor die ander kon zijn.
Niet slim, nee totaal niet. Dramatisch? Ja zo voelde het wel! Dodelijk ernstig? Nee dat gelukkig ook niet.
Het kostte me tijd om dit te relativeren. 3 dagen maar liefst. Spijt betuigen, excuses aanbieden en mezelf laten inzien dat dit een flinke les is. Ja een hele flinke les. Ik voel hem en ik laat het gevoel er zijn. Niet om op het op te lossen, niet om het weg te krijgen, maar gewoon door het te laten zijn. Ik trek het boetekleed aan, voel me kwetsbaar, ik deel met anderen wat er gebeurd is en zie mijn les hierin. Het is een harde les. Eén die blijkbaar nodig was.
Het heeft me even op de rem gezet. Tegengehouden. Ik was mijn spontaniteit kwijt. Er kwam angst naar boven. Oude gevoelens werden geraakt.
Toch heb ik ook een besluit genomen: mijn enthousiasme en spontaniteit brengen zoveel meer dan dit incident. Veel goede, mooie, prachtige dingen. Dat wil ik niet kwijt en en ik wil het niet wegstoppen. Dat ga ik dus ook niet doen. Het is er en mag er zijn. En tja dat je dan soms iets doet wat een ander niet fijn vindt, dat is het risico dat je er mee loopt. Het opent je ogen en het maakt je alert. Dat is prima.
Ik heb de liefdevolle keuze voor mezelf gemaakt: ik wil mezelf niet terughouden, ik gun mezelf mijn kracht in te zetten die ik heb en ja ik denk hierdoor weer scherper na over wat wel en wat niet, maar ik verander mezelf niet. Niet als persoon bedoel ik dan. Die tijd heb ik gehad dat de kritiek van een ander een voornemen voor mij werd om mezelf te veranderen. Nee, dat nooit meer. Ik ben ik en daar hoort ook bij dat ik fouten maak. En wees gerust: ik voel me er bar slecht door, dus ik maak ze nooit met opzet. Nooit. Dit is de boodschap aan mezelf en daarmee misschien ook wel aan jou: Het is juist mijn intentie om het goede te doen. Niets is voor niets.
Liefs Rinske
