Een lange tijd, laten we zeggen: zo ongeveer mijn hele leven, vond ik het heel raar én naar van mezelf dat ik niet in woorden kon omschrijven wie ik ben. Wie ik in mijn diepste kern ben. Wie ik werkelijk ben. Ik vond het een klotevraag. Ik had het antwoord niet en ik voelde me daar oer-stom over. Het is me inmiddels duidelijk geworden dat het niet gaat over het “oplepelen” van allerlei goede en minder goede eigenschappen, maar om wat anders: the naked true.
Als ik de vraag kreeg “wie ben je in essentie” ging het gevecht aan met mezelf om antwoorden te kunnen geven. Letterlijk, hardop probeerde ik uitleg te geven op de vraag. Ik voelde dat ik “verplicht” was om antwoord te geven, want anders….
.. was ik stom.
.. kende ik mezelf dus niet.
.. kon ik toch geen andere mensen helpen.
.. bleek ik de enige die het niet wist.
Maar de woorden kwamen niet of nauwelijks. Als ze er waren, waren ze niet overtuigend. Een bevestiging voor mij dat ik het inderdaad niet goed wist. Het werd een issue voor me. De druk werd hoog en het mislukte telkens. Wat ik ook deed ik wist nog steeds niet goed wie ik was.
Totdat ik de vraag kreeg of ik bereid was om mijn angst los te laten. Mijn angst dat ik niet weet wie ik ben en wat ik kan los te laten. Ik dacht: ja tuurlijk ben ik bereid, want zoals het nu gaat schiet het ook niet op. Vervolgens kreeg ik de vraag: “Waar leidt het vasthouden van deze angst je van af?” Huh? Wacht, wat is dit? Waar leidt het me van af? Die had ik niet zien aankomen. Leidt het me ergens vanaf? Ik ben gaan schrijven. Ik ben alles van me af gaan schrijven en dit is een deel van wat er uit mij kwam:
“Het vasthouden van de angst zorgt er voor dat ik kan klagen, zeuren, piepen dat ik het niet weet. Het vasthouden zorgt voor een veilig gevoel, want tja wie weet wat ik tegen kom als ik mezelf werkelijk ken. Ik ben bang dat het verschrikkelijk is wie werkelijk ben, dat ik niets voorstel en dat ik er niet toe doe. Dat ik door de mand val en dat blijkt dat ik niets kan.Het gepiep houdt me klein. Het leidt me af van het mezelf zien en waarderen.”
Vervolgens ben ik mijn verhaal opnieuw gaan schrijven:
“Ik ben bereid om mijn angst voor het niet weten wie ik ben en wat ik kan, los te laten. Ik laat de angst nu los en ik ben nieuwsgierig wat zich ontvouwt. Door los te laten ervaar ik energie, ik voel enthousiasme om te creëren. Ik voel dat het niet nodig is om te kunnen benoemen wie ik ben, want ik ben gewoon. Het voelt goed en licht. Ik laat het presteren los en genieten komt er voor in de plaats. Ik ga met de stroom mee en ik speel in op wat ik leuk, uitdagend en interessant vind. Het gaat moeiteloos. Ik ben woest aantrekkelijk en inspirerend voor de mensen om mee heen. Het gaat vanzelf en of ik het “goed genoeg doe” is niet meer belangrijk.”
Het vraagt lef en moed om hiermee aan de slag te gaan. Met dit verhaal wil ik je inspireren en aanmoedigen om je angst, controle, schaamte, schuld, jaloezie of welke zware energie dan ook, los te laten. Het kan! Het kan echt. Het is er ook voor jou.
Wat ben jij bereid los te laten? Ik help je er graag bij!
Lieve groet,
Rinske
