Ik zie het gebeuren bij tennis. Spelers die elkaar niet alleen fysiek en tactisch, maar zeker ook mentaal de baas zijn. Of is het andersom? Laten spelers hun tegenstanders of de omstandigheden de baas zijn op mentaal vlak? Volgens mij is het het laatste en gaat het er om: Durf jij op je strepen te staan?
Met regelmaat zijn er discussies over ballen die uit worden gegeven (even voor de duidelijkheid: er zijn geen scheidsrechters bij deze wedstrijden, dus spelers bepalen het zelf). Tja, en de regel is “kant beslist”. Dat betekent dat diegene, die de bal aan zijn of haar kant uit ziet, de bal uit kan geven. En natuurlijk: uit is uit. Maar soms is het discutabel. Er zijn momenten waarop een bal uit wordt gegeven die niet uit is. Diegene die het niet eens is met de call, mag dat bespreekbaar maken. Als jij het anders ziet en van mening bent dat jouw bal in was, dan mag je dat zeggen. Dan zijn er verschillende opties maar kan het ook zijn: kant beslist.
Heel veel spelers kiezen er voor om niet de discussie aan te gaan. Accepteren, incasseren en gaan door. Dat is een prima keuze, als je het dan ook werkelijk los kunt laten en het echt accepteert. Lukt dat je niet, en dat is wat ik vaak zie, dan keert het tegen je. Dan wordt het een soort van “sluipmoordenaar” van je eigen mentale stabiliteit. Binnenin jou kun je ergernis ervaren, mopperen op jezelf of op de tegenstander, ben je nog aan het nadenken over dat ene punt…
Vaak is het acceptabel als het bij deze ene keer blijft en ebt je nare gevoel wel weer weg. Maar wat als het in diezelfde wedstrijd vaker gebeurt? Wat doe je dan? Ik zie dat verschillende spelers het zich laten gebeuren en daardoor wedstrijd verliezen. En ja je leest het goed: je laat het gebeuren. Je kiest niet voor een andere optie, terwijl deze er wel is.
Het kan ook andersom. Er zijn ook spelers die een bal die uit is, niet uit geven. Ze spelen gewoon door. Ze nemen niet het recht om “uit” te roepen. Ook dit kan een bewuste keuze zijn. Bijvoorbeeld omdat je in een ritme zit en de focus op de bal hebt. Ik ben van mening dat dit te maken heeft met terughouden, discussies uit de weggaan, aardig gevonden willen worden, angst. En dat hoeft niet. Je doet jezelf tekort. Want jij weet ook: daar waar de een het niet doet, doet de ander het wel en dat kan het verschil van winst of verlies maken.
Jij mag op je strepen gaan staan. Jij mag je laten horen. Ik zeg niet dat je moet gaan schreeuwen of vervelend moet gaan doen. Het is de kunst om vanuit jouw kracht je te laten horen, op jouw manier. Lieve tennisser: dat mag! En ik kan je daarbij helpen.
Uitdagende groet,
Rinske
